Ruim een maand leeft mijn samenleving nu in een intelligente lockdown. Het voelt steeds meer als de realiteit in plaats van een bizarre grap. Want dat was het zeker in het begin voor me. Ik heb gelachen om alle corona memes, om de idiote wc-papier hamsteraars en om die paar astronauten look-a-likes in het straatbeeld. Nou, het lachen is me inmiddels wel vergaan! Toen de premier op nationale tv de voorzorgsmaatregelen aankondigde, sloeg bij mij het besef in dat we ons in een ernstige situatie bevinden. Dat besef heeft me, net als velen, veel doen nadenken over mijn leven. Van alles nam ik onder de loep: mijn familiebanden, mijn vriendschappen, mijn ambities, mijn band met mijn collega’s, mijn huidige leefstijl, en ga zo maar door. Het was echt 1 grote filosofische goulash in m’n kop die me ontzettend somber heeft gemaakt. Ik zat niet lekker in m’n vel, verloor snel m’n geduld en kreeg een kort lontje. Door het thuiswerken hebben mijn collega’s daar gelukkig weinig van meegekregen, behalve de hele goede luisteraar die de bitsheid en irritatie in m’n stem kon horen.

Ik woon op mezelf, geen partner of kinderen waar ik me mee bezig hoef te houden. Zelfs geen huisdieren. Alle ruimte en stilte is voor mij. De ruimte en stilte waar ik voorheen vrijheid en rust uithaalde, staat nu voor eenzaamheid en een oorverdovende stilte. Wie had ooit gedacht dat ik zou verlangen naar 24/7 gezelschap?! Deze crisis heeft mij keihard geconfronteerd met mezelf. Ik dacht de persoon te zijn die het liefst op zichzelf is en zo zelfstandig mogelijk haar leven wil leiden, die einzelgänger. Dat is waar ik me het meest prettig bij voel. Corona heeft mij nu geleerd dat daar geen ruk van klopt, ik mis de dagelijkse interactie met mensen. Niet alleen de gesprekken, maar ook de vriendelijke glimlach of die blik van de ander die net iets langer duurt dan normaal.

Ik werk nu alweer 6 weken voltijd thuis. Verrassend genoeg verloopt het procesmatig gezien prima. Bijzonder om te merken dat er eigenlijk geen kantoor nodig is voor mijn werk. Maar 9 uur achter je laptop is echt geen pretje voor je geest en je lijf. Het was voor mij een hele klus om een nieuw werkritme te vinden dat aansluit op de thuiswerk situatie. Gelukkig heb ik een flexibele werkgever die graag met je meedenkt en een boel initiatieven heeft gestart van home work-outs tot aan een psychologenlijn, om het thuiswerken draaglijker te maken. De gesprekken met mijn collega’s zijn nu ook openhartiger en waardevoller. Ik merk dat we elkaar niet alleen horen, maar écht luisteren naar elkaar. Nu we fysiek gezien ver van elkaar afstaan, laten we meer zien van ons persoonlijk leven. Ik hoor verhalen over verdriet van het verlies van oudere familieleden waar geen behoorlijk afscheid van kan worden genomen vanwege de verplichte afstand. Of bloemen die voor de deur van een beste vriendin worden neergelegd die in de zorg werkt en daarom niemand kan ontmoeten. Een verhaal dat indruk op me heeft gemaakt is van een collega die ouderen opbelt om ze wat gezelschap te bieden in deze eenzame tijd. Ze vertelde dat meerdere ouderen deze crisis vergelijken met de Tweede Wereldoorlog. De meesten vinden de Corona crisis beangstigender omdat de vijand dit keer onzichtbaar is. Ontzettend bijzonder om te horen.

Deze nieuwe realiteit heeft voor mij een moeizame start gehad. Maar ik denk nu dat het voor mijn aanpassingsvermogen nodig was om door de negatieve emoties van irritatie, frustratie en somberheid te gaan. Deze lockdown heeft gezorgd voor mijn grootste reflectiemoment tot nu. En de Ramadan maakt het reflecteren extra intens. Met een lege maag ben je je nog meer bewust van jezelf. Een maand die normaal gesproken in het teken staat van het samenzijn en het delen van de beproevingen met je geliefden, is voor mij nu vooral een maand van focussen op een positieve mindset. Wat mij daar nu goed bij helpt is mijn moestuintje dat ik sinds kort heb. Ik geniet elke ochtend heel erg van het zien van de iets grotere versie van mijn plantjes. Het stelt me op een bepaalde manier gerust om te zien dat zo’n plantje zich aanpast aan de omstandigheden en haar eigen groeitempo bepaalt. Ik kan daar wel wat van leren.

[submitted on 4/29/2020]