Ang pandemyang nangyayari ngayon ay nagdulot sa amin ng takot at pangamba hindi lang para sa aming mga sarili kundi para sa lahat ng tao sa buong mundo. Halos lahat ay tumigil sa pagtatrabaho dahil sa ipinapatupad na Enhanced Community Quarantine (ECQ) sa buong Pilipinas. Maraming tao ang nagugutom at humihingi ng ayuda mula sa gobyerno para maipagpatuloy ang kanilang buhay. Sarado ang lahat ng establishments maliban sa supermarkets, public market, piling mga bangko, at mga ospital. Walang mga pampublikong sasakyan sa kalsada. Sarado rin ang mga opisina, kainan, malls at simbahan. Bawal magbenta o bumili ng kahit anong klase ng alcoholic beverages. Pinapayagan lamang lumabas ng bahay ang isang miyembro ng pamilya na mayroong Quarantine Pass (QP) upang bumili ng mga essential na pangangailangan. Lahat ng taong lumalabas ay dapat nakasuot ng face mask at kailangang sumunod sa social distancing. Araw araw mababasa o maririnig sa balita sa TV, radyo at maging sa social media ang patuloy na pagtaas ng bilang ng mga positive cases ng Covid-19. Kasabay rin nito ang dumadaming number of deaths at suspected cases na naghihintay ng resulta ng kanilang swab tests. Hindi ko kailanman naranasan ang ganitong pandemya sa buong buhay ko. Akala ko ay sa mga pelikula lamang posible ang mga ganitong eksena. Sabi nga nila balang araw, all these will be part of history. Mababasa sa mga libro ng mga susunod na henerasyon ang pandemyang ito na kumitil ng maraming buhay sa buong mundo. Sa ngayon, patuloy lang akong nagdadasal na matapos na ito at bumalik na sa normal ang pamumuhay ng lahat. 🙏🙏🙏

[submitted on 5/15/2020]